Enn fækkar kristnum í 35 söfnuðum þeirra.

Hagstofa Íslands birti tölur yfir fjölda meðlima í trú- og lífsskoðunarfélögum í dag,  20.03.2017.

Þar kemur m.a. fram að kristnum fækkar enn á Íslandi miðað við tölur 35 skráðra safnaða þeirra á Íslandi, eða úr 83,2% niður í 82%.

Hópurinn Önnur trúfélög og ótilgreint stækkar mest eða um 4.662 einstaklinga og er nú orðinn 9% þjóðarinnar.

Hópurinn Utan trú- og lífsskoðunarfélaga stækkar næst mest eða um 1.298 manns og er nú orðinn 6,1%

Ásatrúarmönnum hefur fjölgað um 400 frá því í fyrra og eru nú 1,1% mannfjöldans.

Meðlimum í Siðmennt hefur einnig fjölgað um 333 og eru nú um 0,5% mannfjöldans.

Zúistum fækkaði um 242 og eru nú 2.845 meðlimir þar.

Meðlimum 2ja skráðra múslimasamfélaga hefur fjölgað um 85 frá því í fyrra og eru nú 0,3% landsmanna.

Meðlimum í þremur Búddistasamfélögum hefur fjölgað um 15.

Meðlimum Baháísafnaðar fækkar um 2 og eru nú 363, eða um 0,1% mannfjöldans.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og í lokin má sjá samantekt um meðlimafjölda trúsafnaða og annarra samanburðarhópa.

Menn geta svo leikið sér með tölur eins og t.d. að margfalda fjölda greiðenda sóknargjalda hvers safnaðar

fyrir sig með 10.800 og fá þannig út hve mikið hver söfnuður fær árlega frá ríkinu.

Bætt við 28.10.2017

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fjöldi meðlima í trúfélögum og öðrum samanburðarhópum 1990 - 2016

Þessi samantekt sýnir breytingar á meðlimafjölda einstakra trúfélaga og annarra samanburðarhópa árin 1990 - 2016. Meðlimum þjóðkirkjunnar hefur fækkað úr 251.728 frá 2005 niður í 237.938 árið 2016. Einnig hefur orðið fækkun í söfnuði S.D.Aðventista, Sjónarhæðasöfnuði, Vottum Jehóva, Bahá'íum, Krossinum/Smárakirkju, Kirkju Jesú Krists hinna síðari daga heilögu (Mormónum), Veginum, Fríkirkjunni Kefas, Fyrstu Babtistakirkjunni, Íslensku Kristskirkjunni, Samfélagi trúaðra og Betaníu. Boðunarkirkjan er afsprengi eða klofningur frá S.D.Aðventistum og má álykta sem svo að þar hafi orðið einhver tilflutningur. Orð lífsins og Kletturinn hafa algjörlega horfið sem skráðir trúsöfnuðir. Fjölgun hefur orðið í Búddistasöfnuðunum þremur og söfnuðurinn Catch The Fire hefur náð flestum meðlimum meðal þeirra nýju kristnu safnaða neðarlega á töflunni.

Einnig er eftirtektarvert hve meðlimum Kaþólsku kirkjunnar hefur fjölgað á 25 árum og skotist upp fyrir báða Fríkirkjusöfnuðina, en Óháði söfnuðurinn og Hvítasunnukirkjan fylgja þeim svo eftir.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér að ofan má sjá að fækkað hefur í heild hjá 35 kristnum söfnuðum úr 284.146 árið 2010 niður í 276.649. Einnig hefur fækkað í Baháísöfnuðinum úr 402 árið 1995 niður í 365.

 

 

Hér fyrir neðan má sjá kökurit sem sýnir hlutfall kristinna safnaða og annara samanburðarhópa árið 1990. Hér má glöggt sjá að Baháíar eru mest áberandi meðal annarra trúfélaga en kristinna. Þeir verða svo með þeim minnstu meðal þeirra sem standa utan kristinna árið 2016 eins og sjá má á kökuritinu hér neðst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá að Þjóðkirkjan er stærst allra safnaða með 92,61% af heildinni árið 1990 en er nú komin niður í 71,6%. Fylgi hennar hefur því hnignað um rúm 20 prósentustig síðustu 25 árin. Svipað er að gerast í Danmörku, Svíþjóð og Noregi.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og hér má sjá hvernig staðan er í dag milli hinna ýmsu trú- og lífsskoðunarhópa. Kristnir söfnuðir eru orðnir 35 að tölu og teljast 83,2% af heildinni. Zúistar eru algjörlega nýir í flórunni og teljast 0,93% af heildinni, en stjórn þess safnaðar lofar meðlimum endurgreiðslu á sóknargjöldum, sem nema nú um 10.800 kr á ári, að frádregnum umsýslukostnaði og sköttum. Athygli vekur að 5.77% heildarinnar kýs að vera skráður utan trú- eða lífsskoðunarfélaga, en óskráðir og ótilgreindir teljast 7,93% af heildinni. Í tvo söfnuði múslima eru skráðir 865 meðlimir, en sumir þeirra halda því fram að um 3.000 múslimar séu hér á landi. Áberandi hafa verið miklar erjur um áherslur, leiðtoga og stöðu kvenna í báðum söfnuðum múslima að undanförnu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Línuritið sýnir svo söfnuði sem sýnt hafa fjölgun á meðlimum. Athygli vekur að Kaþólska kirkjan hefur skotist upp fyrir bæði Fríkirkjuna í Reykjavík og í Hafnarfirði.

 

 

Ættingjar hryðjuverkamanna alltaf jafn undrandi

Það má segja að í kjölfar frétta um hverjir hafi staðið að baki hryðjuverka undanfarinna ára, þá komi oft upp sú staðhæfing að orsökina megi rekja til lélegrar menntunar, slæms félagsskaps, ISIS, höfnunar samfélagsins, atvinnuleysis viðkomandi og fleira í þessum dúr.

Reyndin er samt sú, að oftast er um einstaklinga að ræða sem hafa notið góðs af gestrisni vesturlanda til handa foreldrum og ættingjum þeirra.

Þannig var því varið t.d. með bræðurna í Boston frá Tsjetsjeníu sem sprengdu í tætlur saklausa áhorfendur og þátttakendur í Maraþonhlaupinu 15. apríl 2013.

Þannig var því einnig varið með fjölmarga þeirra sem reyndu að ráðast á blaðamenn, skopteiknara og stjórnmálamenn í Danmörku eftir birtingu skopmyndanna í Jyllandsposten 2005.

Flestir meira og minna efnilegir ungir menn sem höfðu komist vel áfram í æsku, í skóla og framtíð þeirra blasið við þeim, öllum vinum, ættingjum og foreldrum til mikillar ánægju.

En hver er þá ástæðan fyrir þessari kúvendingu þessara einstaklinga?

Svarið liggur auðvitað ekki í augum uppi, en fyrir mér þá er ástæðan einföld. Islam.

Islam hefur í för með sér, við nánari kynni, stigmagnandi hatur á öllu því sem vestrænt telst. Frá því smámunalegasta til hins stærsta í okkar samfélögum. En hvar er að finna Islam? Þessa hugmyndafræði eða fögru trú eins og bláeygar stúlkurnar kalla hana. Islam er auðvitað fyrst og fremst að finna í Kóraninum, riti sem fáir nenna að glugga í, rétt eins og önnur trúarrit eins og Biblíuna, Mormónsbók, Kitáb-i-Aqdas og fleiri trúarrit sem mannfólkið ánetjast með sínum saklausu augum.

Einn skýrasti boðskapur Kóransins er að múslimi eigi ekki að gera vantrúaðan að vini sínum. Annar boðskapurinn segir að Gyðingar, kristnir og trúleysingjar (vantrúaðir) séu í raun allir vantrúaðir og forðast skuli að vingast við þá. Þriðja kenningin er að líta skuli á þá sem snúa frá Islam, vantrúaða. Þeir eru verstir allra, því þeir eiga jú að vita vilja Allah.

Bara út frá þessum grundvallarsjónarmiðum múslima - fengnar beint úr Kóraninum, segir okkur að það hlýtur að vera ómögulegt að laga sig að trú, venjum og hugsunarhætti vestrænna manna.

Nú kunna margir að segja, að Kóraninn hefur sömu stöðu og Biblían í augum kristinna og það sé ákaflega mismunandi hvernig múslimar hugsa. Það er að vissu leyti rétt, en þegar einstaklingurinn sjálfur kynnir sér innihald Kóransins, vitum við aldrei að hvaða niðurstöðu hann kemst. Skoðanakannanir er harla erfitt að gera meðal múslima, því þeir vilja margir hverjir ekki upplýsa nokkurn skapaðan hlut um sína trú, því það er einnig trú þeirra að vestrænir vantrúaðir snúi út úr öllu sem þeim sé sagt og misskilji allt í ofanálag.

Það tíðkast hér í vestrænum löndum, að ungir múslimar eru hvattir og jafnvel neyddir til að læra vers og súrur (kafla) Kóransins utanbókar. Til að byrja með, skilja börnin ekki raunverulega merkingu þess sem þau eru að læra, en sú stund rennur upp fyrr en seinna, að ímám safnaðar hins trúaða, bendir á óréttlæti umheimsins og að ALLIR vestrænir séu í raun svín og þá beri að umgangast sem vantrúaða. Í mörgum tilvikum megi ljúga að þeim, notfæra sér félagslega styrki og sérmeðhöndlun, en gera samt sem minnst í því að leita til lögreglu eða yfirvalda ef múslimar af sömu trú gera þeim einhvern miska.

Þættirnir "Moskeerne bag sløret", sem sýndir voru á TV2 í byrjun mars, sýndu svo ekki varð um villst, að ímámar og forsvarsmenn samfélaga múslima, segja þáttagerðarmönnum TV2 eitt, beint fyrir framan myndavélarnar, en allt annað bak við faldar myndavélar. Tala sem sagt tveimur tungum, eins og Danir orðuðu það.

Ímámar, 31 að tölu, héldu svo fund eftir sýningu þáttanna sem urðu þrír, en þvert á væntingar Dana, fordæmdu þeir ekki yfirlýsingar ímáma eða talsmanna safnaðanna sem náðust með földum myndavélum, en átöldu hins vegar TV2 fyrir að fara með faldar myndavélar í moskurnar.

Ef svo ber við að einhver vestrænn gerir á hluta múslima, þá er hins vegar óhætt og kæra og klaga, helst í fjölmiðla og úthrópa hinn vestræna sem rasista, með hatursáróður, að mismuna, ráðast gegn minnihlutahópum o.s.frv. Lesendur slíkra frétta fyllast þá samúð í garð múslima og kalla þá útlendinga og hinn vestræni er nú orðinn útlendingahatari, rasisti eða eitthvað þaðan af verra.

Viðbrögð lögreglu og yfirvalda eru að mörgu leyti furðuleg. Talað er um að auka þurfi árásir á ISIS í löndum eins og Sýrlandi og Írak, í því skyni að veikja eða uppræta samtökin. Þarna er ráðist á hluta vandans en ekki raunverulega uppsprettu þess vanda sem hrjáir vestræn samfélög. Að setja t.d. þungvopnaða sveit sérsveitarmanna í komu eða brottfararsali á Keflavíkurflugvelli er algjör tímaskekkja í mínum augum, enda lýsir ríkislögreglustjóri því yfir að engir hópar séu undir eftirliti í þessum efnum.

Kjarni vandans er þessi: Múslimar fá allt of mikið frelsi til að innræta börnum, ungmennum og auðtrúa fólki, kennisetningar Islams.

Með því að loka moskum og koma í veg fyrir það að innræting á boðskap Kóransins geti farið fram í litlum sem stórum hópum, er stigið eina raunhæfa skrefið í átt til friðar og samfélags sem fer eftir einu og sömu lögunum. Gildir það reyndar um fleiri trúarhópa sem hafa tilhneigingu til að einangra meðlimina og búa til eins konar hliðarsamfélög fyrir þá.

 

Hvað breyttist hjá Laachraoui?

Siðmennt og fjölgyðistrúin 'Zuism' hljóta skráningu sem trú- og lífsskoðunarfélög á Íslandi.

Siðmennt hefur fengið skráningu sem lífsskoðunarfélag og nýtur nú svipaðra réttinda og önnur trúfélög, þ.e. þau fá greitt úr ríkissjóði í samræmi við meðlimafjölda.

Fjölgyðistrú fær skráningu sem trúfélag hér á landi. Zuismi er forn fjölgyðistrú Súmera, eða eins og segir á vefsíðu þeirra:
"These gods were An, the god of heaven; Ki, the goddess of earth; Enlil, the god of air; and Enki, the god of water."

Hlutfall meðlima þjókirkjunnar minnkar hægt og bítandi og hefur minnkað sem nemur 1 prósentustigi frá síðasta ári, eða úr 76,18% í 75,06%.

Meðlimum í kristnum söfnuðum utan þjóðkirkjunnar hefur þó fjölgað úr 11,33% í 11,52%.

Skráðum kristnum hefur því fækkað  úr 87,51% í 86,58%.

4 trú- eða lífsskoðunarfélög hafa fengið skráningu frá því á síðasta ári, þ.e. Siðmennt, Zuismi, Endurfædd kristin kirkja og Postulakirkjan Beth-Shekhinah.

Athyglisvert er að sjá hve meðlimum sumra safnaða hefur fjölgað frá síðasta ári en meðlimum í nokkrum hinna minnstu safnaða hefur fækkað aftur á móti,

eins og í eftirtöldum söfnuðum: Baháí, S.D.Aðventistar, Vottar Jehóva, Vegurinn, Kefas, Íslenska Kristskirkjan, Betanía, Soka Gakki á Íslandi,

Catch The Fire og Vonarhöfn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Af þessu kökuriti má sjá að skráðir kristnir eru enn stór hluti þjóðarinnar. Innan þjóðkirkjunnar eru skráðir 75% þjóðarinnar.

Í öðrum 33 kristnum söfnuðum eru um 12% skráðir. Svo reka lestina 'önnur trúfélög og ótilgreint' 7% skráðir og utan trúfélaga 5%.

Tveir Ásatrúarsöfnuðir ná svo 1%, en aðrir flokkar ná ekki 1 prósentustigi.

Meðlimir þjóðkirkjunnar komnir niður í 76.18% af fjölda landsmanna.

Eins og sjá má af meðfylgjandi samantekt, hefur Þjóðkirkjan misst all mikið fylgi frá des 1990 til 1. jan 2013, eða frá 92,61% niður í 76,18% eða um 16.43 prósentustig á 22 árum. Þjóðkirkjan missir því fylgi sem nemur 0,75 prósentustigum að meðaltali á ári hverju og gæti því verið komin niður í 63% landsmanna í lok ársins 2030 með sama áframhaldi.

Mest hefur fylgi skráðra meðlima í kristnum trúfélögum farið til annarra kristinna smásafnaða eða frá 5,29 prósentustigum í des 1990 upp í 11,33 prósentustig 1. jan 2013.

Til annarra trúfélaga og ótilgreint hefur verulega fjölgað úr 0,59% í 5,91% af landsmönnum, eða um 5,32 prósentustig.

Meðlimum utan trúfélaga hefur fjölgað úr 1,32% í 5,16%, eða um 3,84 prósentustig. Þeir teljast þó þriðji stærsti hópurinn, eða um 3,96 prósentustigum fleiri en Bahá'íar, Ásatrúarmenn, Búddistar og múslimir, samanlagt.

 

Til áréttingar fyrir lesendur vil ég taka það fram að ég tel Votta Jehóva og Kirkju Jesú Krists hinna síðari daga heilögu (Mormóna), Fjölskyldusamtök heimsfriðar og sameiningar (Moonista), til kristinna safnaða, bæði að þeirra eigin sögn og eftir því sem fram kemur á vefsíðum þeirra.

Eins og sést á meðfylgjandi línuriti hér fyrir neðan, má sjá að vöxtur þjóðkirkjunnar hefur staðnað, fámennari kristnu söfnuðunum vex fiskur um hrygg og fjöldi þeirra sem standa utan allra trúfélaga eða eru í óskráðum trúfélögum og ótilgreindir, fjölgar. Ásatrúarmönnum hefur fjölgað umtalsvert, en Bahá'ísöfnuður, Búddatrúarsöfnuðir og múslimasöfnuðir sitja á botninum.

 

Ef skoðað er nánar fylgi smærri kristinna trúsafnaða í samanburði við utan trúfélaga, önnur trúfélög og ótilgreint, sjáum við að kristnu söfnuðunum, utan trúfélaga og önnur trúfélög og ótilgreint, vex verulega fiskur um hrygg á kostnað Þjóðkirkjunnar. Ásatrúarsöfnuður, Búddatrúarsöfnuður, múslimasöfnuðir og Bahá'ísöfnuður sitja enn á botninum og verða þar að öllu óbreyttu um alla framtíð.

Tölur þessar eru unnar úr tölum af vefsíðu Hagstofu Íslands.

Trúaðir þola ekki skoðanaskipti við trúfrjálsa

Margsinnis hef ég rekið mig á það síðan ég byrjaði að blogga hér á blog.is í lok ársins 2007, að trúaðir hreinlega umhverfast þegar þeim er bent á misræmi, villur eða rangfærslur í eigin málflutningi. Það er eins og þeir fái það skyndilega á tilfinninguna, að nú sé "hið illa" eða "Satan" sjálfur að vega að þeim.

Síðasta dæmið er nokkuð augljóst öllum læsum mönnum. En það gerðist er ég svaraði athugasemd Kristins Eysteinssonar sem nýbyrjaður er að blogga hér á síðum blog.is og lítur á bloggsíðu sína sem "sína eigin", en ekki sem þiggjandi gestur á blog.is.

Kristni varð það á að fullyrða eftirfarandi í þessari færslu sinni Vísindi eða heimspeki? #19:

Í mínum huga eru hvorki Vottar Jehóva né Mormónar Kristnir. Það sem meira er, þeir eru það ekki í eigin huga heldur.

Ég veit því ekki á hverju þú byggir þína skilgreiningu.

Ég benti Kristni á eftirfarandi frá vefsíðum beggja þessara hópa:

• Við trúum að hjálpræði fólks sé undir Jesú komið enda segir í Biblíunni: „Ekkert annað nafn er mönnum gefið um víða veröld sem getur frelsað okkur.“ – Postulasagan 4:12.
• Þeir sem gerast vottar Jehóva láta skírast í nafni Jesú. – Matteus 28:18, 19.
• Við biðjum bænir okkar í nafni Jesú. – Jóhannes 15:16.
• Við trúum að Jesús sé höfuð hvers manns, það er að segja að honum sé falið að fara með yfirráð yfir öllum. – 1. Korintubréf 11:3.

Við erum þó að ýmsu leyti ólík öðrum trúfélögum sem kalla sig kristin. Til dæmis trúum við að Biblían kenni að Jesús sé sonur Guðs en ekki hluti af þrenningu. (Markús 12:29) Við trúum ekki að sálin sé ódauðleg, að Guð kvelji fólki að eilífu í helvíti eða að þeir sem veita forystu í trúarlegu starfi eigi að bera hefðartitla. – Prédikarinn 9:5; Esekíel 18:4, Biblían 1981; Matteus 23:8-10.

Og frá Mormónum:

Kirkja Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu er fjórða stærsta kristna kirkjan í Ameríku.

Hverjar eru grundvallarkenningar Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu? Joseph Smith, stofnandi Kirkju Jesú Krists hinna Síðari daga heilögu, skrifaði eftirfarandi: „Grundvallarreglur trúar okkar eru…að Jesús Kristur dó, var grafinn og reis upp á þriðja degi, og sté upp til himins; og allt annað í trúarbrögðum okkar eru viðauki við það.“

Til viðbótar við það sem stendur hér að ofan, þá trúa Síðari daga heilagir ótvírætt að:

1 Jesús Kristur er frelsari heimsins og sonur kærleiksríks föður okkar á himnum.

2. Friðþægingarfórn Krists gefur öllu mannkyni möguleikann á því að frelsast frá syndum sínum og að snúa aftur til að búa með Guði og fjölskyldum þeirra að eilífu.

3. Frumkirkja Krists, eins og henni var lýst í Nýja testamentinu, hefur verið endurreist á okkar tímum.

Ég tjáði Kristni líka að ég hefði margsinnis heyrt þann orðróm um þessa söfnuði að þeir væru ekki kristnir, en ég teldi að sú goðsögn hefði myndast á síðari hluta 19. aldar og í byrjun þeirrar 20. en ég vissi ekki af hverju.Teldi að þessi trú væri eins konar hjátrú margra kristinna hópa sem stóð eitthvað stuggur af þessum söfnuðum.

Kristni hefur kannski fundist að ég væri þar með að brjóta einhverja af hans nýsettu reglum um hvernig bloggarar ættu að haga sér á "sinni bloggsíðu". Kannski þessa?:

5. Persónuárásir gegn blogghöfundi eða öðrum sem skrifa athugasemdir við bloggið eða þekktum nafngreindum einstaklingum eru ekki leyfðar.

Ég sá nú enga persónulega árás í þessum tilraunum mínum til að leiðrétta langvarandi misskilning eða sleggjudóma í garð þessara tveggja safnaða.

Í lokin spyr ég svo Kristinn hvort hann geti vitnað í aðrar yfirlýsingar þessara safnaða sem gefa það til kynna að þeir telji sig ekki kristna.

Kristinn hefur kosið að birta ekki mína athugasemd sem er í raun ekkert einsdæmi meðal trúaðra. Þeir hreinlega þola ekkert mótlæti í sinni "sterku trú".

Hvað er eiginlega að gerast með þá mörgu trúuðu einstaklinga sem ruddust fram á ritvöllinn og ætluðu sér að sýna trúleysingjum, trjúfrjálsum og þeim sem voru annarrar trúar en þeir sjálfir, að nú væri lag að boða trú sína á blog.is?

Mér virðist flestir þeirra hafa lagt árar í bát að örfáum ónefndum undanskildum.

Félag múslima fær lóðina sína

Það má heita merkilegt að það taki skráð trúfélag um 13 ár að fá leyfi til að byggja bænahús í landi sem kennir sig við "trúfrelsi" og styðst við mannréttindayfirlýsingar, ákvæði í stjórnarskrám og fleiri lagaákvæði sem eiga að tryggja öllum skráðum trúfélögum sömu réttindi hvað byggingu bænahúsa snertir og iðkun trúar eftir eigin sannfæringu.

„Við höfum beðið frá árinu 1999, eða í um þrettán ár," segir Salmann Tamimi um stöðu mála. Tillögurnar fara nú í kynningu, og gangi allt eftir, verður múslimum frjálst að byggja mosku í Sogamýrinni innan skamms.

Í Fréttablaðinu í morgun segir að í drögum að breytingum komi fram að tilgangurinn sé meðal annars að koma til móts við óskir um lóð fyrir trúarstofnun. Það sé í samræmi við markmið mannréttindastefnu og menningarstefnu borgarinnar.

En hvernig koma múslimir til með að nota sín bænahús? Það er nokkuð mismunandi eftir trú þess fólks sem stýrir viðkomandi söfnuði hverju sinni.

Sumir byggja sín bænahús þannig, að karlar og konur iðki bænir í aðskildum rýmum. Hafa t.d. hátalarakerfi þar sem konur og stúlkur dvelja og hlusta á allt sem bænastjóri eða ímám segir og fylgja svo eftir með sams konar beygingum og karlahópurinn framkvæmir.

Aðrir byggja sín bænahús þannig að karlar og konur geti verið nánast í sama sal, en þó í aðskildum hópum.

Bænahús þessi eru oft skipulögð með það í huga að hægt sé að koma saman á vissum hátíðum og blandast þá kynin saman og börnin mæta líka til að snæða saman þjóðlegan mat frá upprunalöndum viðkomandi. Þá eru og á boðstólum alls kyns varningur til sölu, kuflar, kjólar, treflar, höfuðföt, lesefni og Kóraninn á arabísku.

Ég vil nota tækifærið og óska Félagi múslima á Íslandi til hamingju með þennan áfanga, en jafnframt vil ég skora á þá að ganga nú á undan með góðu fordæmi og hlífa börnum sínum innan 18 ára aldurs, við innrætingu allrar trúar þeirra á heimilum og í bænahúsum. Sýna þannig öllum skráðum og óskráðum trúfélögum hér á landi, að það er hægt að virða réttindi barna, langt fram yfir það sem allir barnasáttmálar kveða á um.

Börn neydd til að taka kristna trú.

Það er nokkuð ljóst frá mínum bæjardyrum séð, alla vega, að börn hér á landi og víða annars staðar í þeim ríkjum þar sem "trúfrelsi" ríkir, eru neydd til að taka kristna trú. Ef við skoðum ákvæði í lögum um skráð trúfélög hér á landi má sjá eftirfarandi:

8. gr. Aðild að skráðu trúfélagi.
Þeir sem eru orðnir 16 ára að aldri geta tekið ákvörðun um inngöngu í skráð trúfélag eða úrsögn úr trúfélagi.
Barn skal frá fæðingu talið heyra til sama skráða trúfélagi og móðir þess.

Tilefni þessara skrifa, er svar tveggja bloggara Kristins Eysteinssonar og Ársæls, við athugasemd minni við grein Kristins um að kristin fjölskylda hafi verið dæmd í 15 ára fangelsi í Egyptalandi.

Athugasemd mín:

Skerða ætti rétt fullorðinna til að neyða eigin trú upp á afkomendur sína, á sama hátt og skerða ætti rétt fólks til að drekka bjór og éta yfir sig á þeim tíma sólarhringsins sem allir ættu að taka á sig náðir. Of mikið frelsi á þessum sviðum gerir fólk að aumingjum.

Ársæll skrifar:

Sammála þessu með bjórinn, það er lítill menningarauki að honum. Ég þekki hins vegar engin dæmi þess að kristinni trú hafi verið neytt upp á nokkurn mann. Það er einfaldlega ekki hægt Kristur vinnur ekki þannig.

Ársæll (IP-tala skráð) 22.1.2013 kl. 18:58

Kristinn skrifar (og oftúlkar orð mín):

Eina leiðin til þess að koma í veg fyrir slík áhrif eins lengi og þú virðist vilja (til 18 ára aldurs) er að læsa börnin inni í herbergi og leyfa þeim ekki að sjá sjónvarp, bíó, lesa bækur eða blöð eða hafa nokkur samskipti við annað fólk. Börnin munu alltaf heyra um trúarbrögð, stjórnmál og margt annað í bíómyndum, sjónvarpsþáttum, fréttum, bókum og frá vinum sínum og kunningjum. Eina leiðin til að verja þau gegn slæmum áhrifum er að sjá til þess að góð áhrif verði hinum óæskilegu yfirsterkari. Til þess þurfa foreldrar að hafa frelsi til að kenna börnunum það sem þeim finnst rétt og æskilegt.

Kristinn Eysteinsson, 22.1.2013 kl. 19:09

Ég svaraði Kristni og Ársæli með því að vísa í 8.gr. laga um skráð trúfélög og benti Kristni jafnframt á að hann oftúlkaði skrif mín. Það þyrfti ekki endilega að loka börnin inni til að forða þeim frá trúarlegri innrætingu. Nóg væri að sétja lög sem hlífðu börnum við henni líkt og nú er gert í tóbaksvarnarlögum, hvað varðar óbeinar reykingar:

10. gr. Tóbaksreykingar eru með öllu óheimilar:
   1. Í grunnskólum, vinnuskólum sveitarfélaga, á leikskólum, hvers konar dagvistum barna og í húsakynnum sem eru fyrst og fremst ætluð til félags-, íþrótta- og tómstundastarfa barna og unglinga.
   2. Á opinberum samkomum innan húss sem einkum eru ætlaðar börnum eða unglingum.
   3. Í framhaldsskólum og sérskólum.

Þessi samlíking fór eitthvað illa með réttlætiskennd Kristins sem faldi (birti ekki) athugasemd mína en boðar þess í stað hertar reglur á bloggsíðu sinni:

Ég hef því ákveðið að birta ekki fleiri athugasemdir fyrr en ég er búinn að búa til skriflegar reglur og birta þær til að fólk geti farið eftir þeim.

Kristinn Eysteinsson, 22.1.2013 kl. 22:39

Nú er það auðvitað svo, að kristnir eru ekki þeir einu sem neyða trú sína upp á afkomendur sína. Mér virðist flest allir nýta sér þessa heimild í stjórnarskrám og lögum ríkja víðs vegar í þessari veröld úreltra löggjafa um "trúfrelsi". Sorglegast er auðvitað að sjá að börn séu látin gjalda ákvarðana eða "lögbrota" foreldra sinna, eins og fjallað er um í frétt þeirri sem Kristinn vísar í. Að því leyti eru lönd þau sem kenna sig við Islam, langt frá því að sýna jafn mikið umburðarlyndi gagnvart fólki sem kýs að vera annarrar trúar eða utan trúfélaga, eins og við þekkjum í vestrænum ríkjum þar sem trúfrjálsir hafa kennt kristnum veginn til aukinna mannréttinda og vernd ungmenna gegn slæmum áhrifum ljótra siða fullorðinna.

Barnaníð undir verndarvæng Sjöunda Dags Aðventista

Í Kastljósi í kvöld 7. jan 2013, horfði ég og hlustaði á frásagnir og lýsingar á kynferðislegri misnotkun Karls Vignis Þorsteinssonar til allt að 40 ára. Í kjölfarið las ég svo frásögn Guðrúnu Sverrisdóttur af kynnum sínum af hjónunum Hönnu Halldórsdóttur og Kristjáni Friðbergssyni, fyrst árið 1965, en þau veittu uppeldisheimilinu á Kumbaravogi forstöðu.

Þessi frétt rifjaði upp hjá mér það uppeldi sem ég hlaut tvo vetur hjá S.D.Aðventistum að Hlíðardalsskóla árin 1965 - 1967. Sumt var áþekkt, eins og vinnuskyldan, en hún var 2 klst á dag en 4 klst á sunnudögum, trúlega til að leggja áherslu á að sá dagur var ekki hvíldardagur sá sem Guð þeirra skipaði í Mósebókunum. Við fengum þó greiddar þær vinnustundir á einhverjum mjög svo lágum texta, mig minnir 50 kr á klst eða svo. Til frádráttar þessu kom þó, sektir og afbrot sem hægt var að klína á okkur yfir veturinn og voru starfsmenn skólans nokkuð samtaka um slíkt gagnvart okkur. Frásögn Elvars Jakobssonar kemur fram í grein Guðrúnar Sverrisdóttur og er á þessa leið:

„Á Kumbaravogi störfuðum við krakkarnir við hænsnarækt (ég var ekki nema 11 ára þegar ég var látinn snúa hænur úr hálslið), rófurækt, kartöflurækt og ýmis önnur tilfallandi garðyrkju- og bústörf. Við byggðum þar að auki tvö stór hús með mörgum herbergjum á þremur árum, sem í dag eru notuð sem húsnæði fyrir dvalar- og hjúkrunarheimilið Kumbaravog. Við smíðuðum, einangruðum með glerull, skófum timbur, lögðum tjörupappa, negldum þakplötur og gengum í öll þau störf sem okkur var sagt að vinna, sama hvernig viðraði. Til viðbótar stóðum við vaktir við saumavélarnar í poka- og ábreiðuverksmiðjunni. Ef við vorum ekki að vinna fyrir forstöðumanninn við bústörf, byggingarvinnu eða framleiðslu sendi hann okkur á aðra bæi til að vinna sambærileg störf. Allt þetta gerðum við án þess að fá nokkurn tíma borgaða eina einustu krónu. Forstöðumaðurinn fékk hins vegar borgað með okkur frá Reykjavíkurborg, fékk greiðslur af fjárlögum, auk þess að fá greiðslur frá sveitungum sínum þegar hann sendi okkur í vinnu til þeirra. Um helgar var okkur ekið út um allt Suðurland til að betla pening fyrir einhverja góðgerðarstarfsemi. Ég á erfitt með að trúa því að allt það sem við krakkarnir söfnuðum á þeim ferðum hafi farið eitthvað annað en í vasa forstöðumannsins. Það var ekki nóg að borgin greiddi með okkur fullt gjald heldur gerði forstöðumaðurinn þar að auki stöðugt kröfur á föður minn um greiðslu fyrir skólagjöldum, fatnaði og öðru sem hann tíndi til. Að auki sendi hann reglulega greinar í dagblöð á þessum tíma og bað um styrk og aðstoð frá almenningi til að sjá barnaskaranum farborða. Þrátt fyrir góð viðbrögð fengum við fósturbörnin aldrei nokkurn tíma ný föt eða nýja skó. Við gengum allan tímann í fatnaði frá Hjálpræðishernum eða öðrum samtökum sem réttu honum hjálparhönd.“ 

Fyrir mér rifjast upp þau verk sem við nemendur inntum af hendi. Þrifum og skúruðum allt skólahúsnæði og heimavist. Vöskuðum upp í eldhúsinu eftir alla matar- og kaffitíma. Gerðum við borð og stóla skólans, jafnframt venjulegu smíðanámi. Grófum skurði vegna fyrirhugaðra hitaveitulagna í öll íbúðarhús staðarins. Steyptum gangstéttarhellur sem lagðar voru á svæðið og jafnvel seldar af staðnum. Sáum um að gefa, mjólka kýr og moka flór í fjósi bæjar sem tilheyrði jörðinni.

Vinna þessi þótti mér þroskandi og gera okkur á 14. - 17. aldri ekkert nema gott. En í dag eru breyttir tímar og slík vinna myndi trúlega teljast á mörkum þess að teljast barnaþrælkun. Hins vegar þær lýsingar sem hér að ofan eru frá vinnu barnanna á Kumbaravogi á sama tíma. Það hefði í dag verið flokkað sem barnaþrælkun. En, ekki endilega á þessum tímum. Ég var sjálfur sendur í sveit á sumrin frá 10 ára aldri og dvaldi einn vetur í sveit, þar sem skólahald var einungis 2 vikur og svo frí næstu 2 vikur. Alla vega til sveita þótti vinna fyrir börn mjög þroskandi, þó hún teljist það alls ekki í dag.

Í þessum lýsingum finnst mér þó eitt vanta. Trúarinnrætingin. Var hún ekki einhver, samhliða þessari meðferð?

Á Hlíðardalsskóla var trúarinnræting stunduð markvisst. Nemendur urðu að haga sér eftir trúarreglum S.D.Aðventista í sem flestum efnum. Við urðum að neita okkur um að spila á venjuleg spil. Við fengum ekki að tefla. Stúlkur máttu ekki bera hringa eða skrautmuni á sér. Þær máttu heldur ekki lita hár sitt, sem þá var byrjað að færast í tísku á dögum Bítlanna og Rolling Stones. Við máttum ekki hlusta á lög þessara hljómsveita.

Svínakjöt, blóðmör, hrossakjöt og fleiri "óhreinar" fæðutegundir voru ekki á boðstólum. Okkur var gert að mæta "á sal" til morgunbænahalds. Alltaf var farið með borðbæn áður en matast var í borðstofu. Á föstudagskvöldum, þ.e. eftir sólarlag, þurftum við að mæta á eins konar guðsþjónustu og svo aftur á laugardaginn í morgunmessu. Á laugardagskvöldum voru einatt komnir erlendir gestir sem fluttu þrumandi trúarræður sem þýddar voru jafnharðan snilldarlega af kennurum eða skólastjóra. Að auki voru skipulagðar bænavikur í setustofum sem stóðu yfir í nokkrar vikur a.m.k. hálf tíma að kvöldi til. Krupu nemendur þá á hné, krepptu hnefa, lokuðu augum og biðu upphátt fyrir ættingjum, sjálfum sér og öðrum.

Öll þessi starfssemi var trúlega studd af ríkinu, skólagjöldum og svo ódýru vinnuafli nemenda. Nemendur voru þarna um 80 í fjórum aldursflokkum.

Það má því segja að peningagræðgi S.D.Aðventista skíni í gegnum fagnaðarboðskap þeirra um ríkið og vissa Himnaríkisvist ef haldinn er heilagur sjöundi dagur vikunnar, laugardagurinn. Segja má að embættismenn ríkisins og sprenglærðir sálfræðingar hafi legið kylliflatir fyrir andakt Aðventistanna og viljað allt fyrir þá gera eins og lesa má í eftirfarandi texta:

Tveimur árum eftir að starfsemin hófst var ráðist í viðbótarbyggingu við gamla húsið. Sumarið 1967 skrifar Símon Jóh. Ágústsson hjá Barnaverndarráði: „Viðbótarbygging er langt komin og verður tekin í notkun með haustinu. Fást þar leikstofur og húsnæði fyrir starfsfólk.“ Sú varð ekki raunin. Viðbótarbyggingin var tekin undir sérherbergi fyrir syni forstöðuhjónanna og sparistofu.

Sumarið 1970 var búið að byggja annað upptökuheimili á jörðinni. Í október 1970 biður Kristján um aukna fjárveitingu fyrir nýja húsið:

„...Fjárveitingarnefnd Alþingis hefur áður veitt mér styrk á fjárlögum, sem skylt er að þakka. Á þessu ári var mér veittur styrkur að fjárhæð kr. 75.000.00, en vegna mikilla útgjalda við að opna síðara heimilið er mér mjög mikil nauðsyn á að fá styrkinn hækkaðan í umbeðna fjárhæð... fer þess hér með á leit við fjárveitingarnefnd hæstvirts Alþingis að mér verði veittur styrkur á fjárlögum ársins 1971 að upphæð kr. 200.000.00 vegna stofnkostnaðar og reksturs barnaheimilisins í Kumbaravogi."

Í dag er verðgildi 75 þúsund króna u.þ.b. 4,5 milljónir og verðgildi 200 þúsund króna er í kringum 12 milljónir. Allverulegar peningaupphæðir virðast hafa gengið til Kumbaravogsheimilisins í nafni meðlaga, hjálparkennslu- og húsbyggingastyrkja, fata- og peningagjafa

Hvort einstakir prestar safnaðarins hafi makað krókinn á þessu peningaplokki skal ég látið ósagt um. Ekkert veit ég um það. En ég hef grun um að þeir hafi fjármagnað trúboð sitt og trúarstarfssemi um landið og kostað ferðir og uppihald farandspredikaranna sem sumir komu frá Bretlandi og Bandaríkjunum á þessum tíma.

Mín skoðun er sú, að sleppa eigi börnum innan 18 ára aldurs við alla trúarinnrætingu og vist meðal trúaðs fólks. Frásagnir þessar styðja enn betur þá sannfæringu mína.

 

 

Barnaníðingur yfirheyrður

Trú - frelsi/helsi - hugvekja á Aðventu.

Þessi hugmynd umboðsmanns barna virðist í fljótu bragði skref í rétta átt hvað varðar rétt barna og ungmenna, til að segja til um eigin trú eða sannfæringu. Ég hef lengi velt þessum hlutum fyrir mér og síðustu árin og misserin hef ég verið æ meir sannfærður um, að slíkt skref til handa börnum eins trúsafnaðar af mörgum hér á landi, sé alls ekki í þágu allra barna sem búa á Íslandi né í öðrum löndum þessa heims.

Við höfum hér á landi börn sem eru leidd/keypt/skikkuð til að taka þátt í trúarlegum athöfnum foreldra sinna allt frá blautu barnsbeini og svo í framhaldi, allt sitt líf undir þrýstingi frá samtrúuðum. Gyðingar laða/kaupa/skikka börn sín til að læra sem mest um Torah (Mósebækurnar). Muslimir láta börn sín þylja Kóraninn á arabísku um allan heim. Kaþólskir fá börn sín til að taka þátt í alls kyns klúbba- eða félagamyndun, í því skyni að styrkja böndin innan trúarinnar. Svipaða stefnu hafa svo Evangelíum Lútherskir, Aðventistar, Vottar Jehóva, Mormónar, Hvítasunnumenn, Ásatrúar, Siðmennt og fleiri trúar- og lífsskoðunarhópar.

Vart þarf að sýna fleiri myndir af, hvernig foreldrar laða/kaupa/skikka börn sín til að læra um trúarhugmyndir foreldra þeirra, klæðast trúarflíkum, iðka bænir og siði þá er fylgja viðkomandi trú. En hversu sniðugt er svona uppeldi í nútíma samfélögum þar sem markmiðið er að læra um og virða trú og siði allra, hvernig svo sem þeim er háttað?

Er það ávísun á bætt samskipti á vinnustöðum, ef hver og einn þarf að sinna sinni trú þegar siðurinn kallar? 

Er nóg að ákvæði stjórnarskrárinnar (Allir eiga rétt á að stofna trúfélög og iðka trú sína í samræmi við sannfæringu hvers og eins. Þó má ekki kenna eða fremja neitt sem er gagnstætt góðu siðferði eða allsherjarreglu.) leggi blessun sína yfir svo til hvers kyns trúfélög án þess að huga að frelsi barna til að móta sín eigin viðhorf á æsku- og ungdómsárunum?

Hvert leiðir þessi þróun okkur? Erum við fær um að læra um og virða trú, trúarvenjur eða einstrengislega siði hverra annarra í það óendanlega?

Hvað kostar slík tilhliðrunarsemi samfélögin, sveitarfélögin og önnur minni félög sem taka ákvarðanir um það sem sameiginlegt er hverju sinni?

Mín skoðun er sú, að við eigum að fara róttækari leiðir í þessum málum. Skerða frelsi foreldra til að ráða trú barna sinna. Íslendingar ættu að vera frumkvöðlar á þessu sviði og vera öðrum þjóðfélögum til fyrirmyndar. Við erum í góðri aðstöðu til þess einmitt núna á meðan við horfum upp á afleiðingar of mikillar eftirlátssemi nágrannaþjóða okkar, við áður óþekkta strauma trúar og siða sem kosta nágrannafélögin ærin útgjöld og fórnir.

En hvað með trú og trúariðkun fullorðinna? Ég tel að fullorðnir geti áfram stundað sína trú á laun, líkt og Ásatrúarmönnum var leyfilegt eftir kristnitökuna. Fullorðnir geta komið saman, beðið, sungið og hugleitt, án þess að blanda börnum sínum og ungmennum í venjur sínar. Er það ekki ásættanlegur valkostur fyrir hvaða trúaðan mann sem er? Við getum látið það flokkast undir allsherjarreglu eins og kveðið er á um í núgildandi stjórnarskrá.